Na 16 jaar in het bankwezen gewerkt te hebben, heb ik heel bewust een carrièreswitch gemaakt. Toen ons vierde kindje net geboren was, werd een van onze andere kinderen plots doof. Door de hulpvraag die we als gezin op dat moment kregen, kwamen we in contact met allerlei organisaties en functies. Elke keer dacht ik weer: dit is wat ik ook wil doen! Ondersteuning bieden aan gezinnen die dat met welke reden dan ook, nodig hebben. Zorgen dat ze de veerkracht terugkrijgen. Mijn persoonlijke gebeurtenis was voor mij de motivatie om een studie pedagogiek te gaan volgen. Mijn afstudeerstage deed ik bij Combinatie Jeugdzorg en daarna mocht ik blijven. Momenteel werk ik als ambulant hulpverlener in het team specialistisch ambulant. Ik heb 16 leerzame en mooie jaren gehad bij de bank, maar wat ik nu doe is echt wie ik ben. Ik heb mijn hart gevolgd. Het geeft mij een ontzettend rijk gevoel dat ik op deze manier iets kan toevoegen aan de maatschappij. Ieder kind of jongere heeft het recht om zich op een gezonde manier te ontwikkelen.

De afwisseling in mijn werk vind ik erg leuk. Mijn team heeft te maken met hele diverse en complexe opvoed- en opgroeiproblematiek binnen het gezinssysteem. Van autisme en echtscheiding tot multiproblematiek in het vrijwillige of gedwongen kader. Denk aan gezinnen in een echtscheiding, waarin zich ook onveiligheden afspelen. Of een alleenstaande vader of moeder die in een lastige situatie zit en ondertussen het ouderschap vorm moet geven. Elke hulpvraag is anders en het is altijd weer de vraag welke zorg hier het beste bij aansluit.  Hierdoor is geen dag hetzelfde. Ook vind ik onze organisatiecultuur geweldig. Ik krijg het vertrouwen en de vrijheid om te doen waar ik goed in ben, met volledige verantwoordelijkheid voor mijn eigen caseload. Toch heb ik nooit het gevoel dat ik er alleen voor sta. Met mijn collega’s bepreek ik casussen en delen we kennis en ervaring. Zo helpen we elkaar en vinden we altijd een passende richting om verder te komen in de hulpvragen van kinderen, jongeren en gezinnen in complexe situaties. En komt een collega in een onveilige situatie terecht? Dan zijn we er voor elkaar en bespreken we tijdens de intervisie hoe diegene zich voelt. We verliezen elkaar niet uit het oog. Dat vind ik mooi.

Een veranderingsproces binnen een gezin kost tijd en inzet. Het gaat in kleine stapjes. Het is echt werken aan wederzijds vertrouwen. Maar juist die kleine stapjes geven mij echt veel energie! Soms geef je als hulpverlener zelfs bijna de hoop op dat je een gezin nog in beweging krijgt. En dan komt ineens dat proces toch op gang. Zo’n proces binnen een gezin heb ik een jaar lang meegemaakt. Door de verslavingsproblematiek van de vader en het wantrouwen van ouders onderling, liep het gezin vast in de overbelaste opvoeding van de puberende dochter. Tijdens het hulpverleningstraject overleed de vader. Moeder en dochter zakten hierdoor nog verder weg. Op een gegeven moment werd de problematiek en overbelasting van de moeder zo groot, dat ze er niet meer voor het kind kon zijn. Het kind nam hierdoor de ouder-positie in het gezin in, wat zorgde voor een schadelijke situatie voor haar eigen rouwproces en verdere ontwikkeling. Daar moesten we vanuit de beroepscode een melding van maken. Die melding heeft een knop omgezet bij de moeder. Zij zag de verandering in die nodig was en haar verantwoordelijkheid richting haar dochter daarin. Vanaf dat moment heeft het gezin de veerkracht teruggevonden en stappen gezet. Wij hebben ze onlangs met vertrouwen losgelaten. Het maakt me heel trots dat ik dan een onderdeel mag zijn van zo’n bijzonder proces. Dit is wat je een gezin gunt!