Dirk: Wat mij vanaf het begin heeft aangesproken in het werken binnen de crisisopvang, is de enorme diversiteit aan problematiek die je tegenkomt. Geen dag is hetzelfde. Je ziet jongeren en gezinnen met zulke uiteenlopende achtergronden en situaties, dat het werk nooit voorspelbaar wordt. Dat maakt het uitdagend, leerzaam en houdt me scherp. Na al die jaren kom je nog steeds casussen tegen waarvan je denkt: “Dit heb ik echt nog nooit meegemaakt.” En juist dat maakt het werk boeiend. Marloes: Binnen de crisisopvang werk je op het meest spannende moment in het traject van een jongere. Ze komen binnen in een situatie van hoge stress, spanning en vaak heftige emoties. Dan is het aan ons om die eerste piek eruit te halen. We proberen rust te creëren, contact te herstellen en een basis te leggen van waaruit andere hulpverleners verder kunnen bouwen. Die eerste fase is cruciaal, en ik vind het bijzonder om daar onderdeel van te mogen zijn. Dirk: Wat het werk voor mij extra waardevol maakt, is de verbondenheid binnen het team. Omdat je samen voor intense situaties staat, ben je echt op elkaar aangewezen. Dat zorgt voor een warme, hechte sfeer waarin iedereen oog heeft voor elkaar.

Marloes: In mijn huidige functie als ambulant spoedhulpverlener, sta ik nu iets meer aan de zijlijn. Maar ik zie hoe sterk die verbinding is. Collega’s weten van elkaar hoe ze erbij zitten, houden rekening met elkaar en dragen het werk samen. Dat zie je niet overal. Toen ik de overstap maakte naar mijn huidige functie, was het voor mij belangrijk dat ik de verbinding met de opnamegroep kon behouden. Die samenwerking is essentieel.

Dirk: Binnen de O&O is er veel aandacht voor elkaar. We hebben meerdere overdrachtsmomenten per dag, waarin niet alleen inhoud wordt besproken, maar ook ruimte is voor persoonlijke gevoelens. In teamvergaderingen kijken we bewust naar hoe iedereen erbij zit, zodat we kunnen bijspringen als iemand het zwaar heeft.

Marloes: Incidenten worden altijd nabesproken, samen met de gedragswetenschapper, en indien nodig verwijzen we door naar extra ondersteuning zoals het MOT. Zowel individueel als in groepsverband is er ruimte om te delen wat het werk met je doet. Dirk: En dan is er nog het afschakelen na een dienst. Voor mij persoonlijk is dat wandelen met mijn hond in het bos. Even de natuur in, frisse lucht, beweging, dat helpt om de dag los te laten. Marloes: Ja grappig, voor mij is dat precies hetzelfde. Ik vind het heerlijk om met de hond door de bossen en de weilanden te wandelen. Daarnaast sport ik veel en doe ik dingen met vriendinnen. Het is belangrijk om ook je dingen buiten te het werk te hebben, dit helpt je om af te schakelen.

Dirk: De O&O is een bijzondere plek. Niet alleen vanwege de intensiteit van het werk, maar vooral door wat het betekent voor de jongeren die hier komen. Het bestaat al jaren en in die tijd hebben ontzettend veel jongeren gebruik gemaakt van de opvang. Wat opvalt, is dat sommigen jaren later spontaan terugkomen. Niet als cliënt, maar gewoon voor een praatje. Soms zelfs acht of tien jaar later. Dat zegt iets over de impact die deze plek heeft gehad op hun leven. Marloes: Hoewel jongeren hier maar kort verblijven, blijkt die periode voor hen vaak een kantelpunt. Ze komen binnen in een situatie vol weerstand, spanning en wanhoop. Ouders en jongeren denken soms: “Dit komt nooit meer goed.” Maar juist in die eerste 28 dagen gebeurt er iets. Er ontstaat verbinding, er komt beweging en er wordt een begin gemaakt. Niet alles is opgelost, maar er gaat een nieuw deurtje open. Dat maakt het werk dankbaar. Je begint met weerstand, maar eindigt vaak met dankbaarheid en dat is telkens weer de uitgaging waar je jezelf opnieuw voor wilt inzetten.